Το έγραψα σ’ αυτή εδώ την στήλη πριν από τέσσερα χρονάκια στην τελευταία εκπροσώπηση μας σε φάιναλ φορ, τότε που ο Ολυμπιακός έχανε στην Κωνσταντινούπολη με 18 πόντους διαφορά από την διψασμένη για τίτλο Φενέρ, πως απ’ εδώ και μπρος τα πράματα αλλάζουν με γοργούς μάλιστα ρυθμούς και πως κάθε χρονιά που θα περνά θα ισοδυναμεί με μια πενταετία για τις ομάδες μας.
Βλέποντας επίσης αφενός την περικύκλωση στο άθλημα από τους παραδοσιακούς μας αντιπάλους να επισπεύδεται και αφετέρου οι προσωπικότητες-ηγέτες να ξεθωριάζουν προϊόντος του χρόνου, ή να απουσιάζουν από τις ομάδες μας, σημείωνα πως στα χρόνια που έρχονται το μπάτζετ θα παίξει μπάσκετ και πως σίγουρα θα καθορίσει την δυναμική των ομάδων.
Ένα ακόμα αρνητικό στοιχείο ήταν η εντατικοποίηση του αγωνιστικού προγράμματος με περισσότερες εμβόλιμες αγωνιστικές αλλά και η αύξηση των ομάδων.
Δεν το έπαιζα μελλοντολόγος ούτε ειδικός. Η απλή λογική σε οδηγεί σ’ αυτές τις σκέψεις.
Όσο καλά μαθηματικά και να γνωρίζεις πάντα η απλή εφαρμογή τους , το 1+1=2 θα αποτελεί την βάση.
Η απλή λογική και η απραξία όσον αφορά τα εξωαγωνιστικά των δικών μας ομάδων!
Για δεκατρία χρόνια , πολύς χρόνος αν αναλογιστούμε τα μεγέθη που είχαμε απέναντι μας, οι ελληνικές ομάδες κράτησαν ψηλά την σημαία της εκπροσώπησης , άλλαξαν μάλιστα τα δεδομένα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ!
Μέχρι την τελευταία κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου στο Λονδίνο το 2013 από τον Ολυμπιακό και μάλιστα back to back μέσα σε διάστημα δεκατριών χρόνων οι ομάδες μας είχαν πετύχει την υπερβολή της υπερβολής, την υπέρβαση της υπέρβασης.
Την κατάκτηση 7 ευρωπαϊκών τίτλων!!!
Εκεί κάπου ο κύκλος κλείνει , η προσπάθεια ολοκληρώνεται!
Δεν κράτησε λίγο. Επαναλαμβάνω μιλάμε για 13 χρόνια!
Εδώ ο Παναθηναϊκός μετρά μια επταετία χωρίς παρουσία σε φάιναλ φορ και στους φίλους του αλλά και σε όλους εμάς που παρακολουθούμε το άθλημα φαντάζει με αιώνα!
Φανταστείτε λοιπόν κατά την διάρκεια αυτής της μακράς χρονικής περιόδου πως φαινόταν, σε όλους τους άλλους στην Ευρώπη, να βλέπουν δυο ελληνικές ομάδες να κάνουν κουμάντο στα τρόπαια κατακτώντας περισσότερα από τα μισά!
Έτσι είναι η ζωή. Γεμάτη από κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Αν μάλιστα δεν έχεις φροντίσει να αποταμιεύσεις σκέψεις, υλικό και πρόγραμμα για την επόμενη μέρα τότε μοιραία αυτή θα αργήσει να ξημερώσει!
Αν οι επιτυχίες όμως δεν σε κάνουν πιο σοφό αλλά σε οδηγήσουν στην αλαζονεία και υιοθετήσεις το σύνδρομο του Πρίγκιπα πως δηλαδή η ζωή γι’ αυτό που είσαι, για εκεί που έφτασες, μόνο αυτή σου χρωστά και εσύ δεν χρωστάς τίποτα , τότε είναι αδύνατον να μην καταλήξεις σε αδιέξοδο!
Κι όπως έλεγε ο μεγάλος Φεντερίκο Φελίνι: « Η ζωή δεν κάνει ποτέ λάθος , τα λάθη τα κάνουμε εμείς»
Σ’ αυτό το στάδιο βρίσκονται τώρα οι ομάδες μας με το κλείσιμο του κύκλου. Και το αδιέξοδο δεν είναι μόνο οικονομικό , όσο κι αν θέλουν να προβάλλουν αυτήν την παράμετρο-σίγουρα τα λεφτά παίζουν σημαντικό πια ρόλο- αλλά κυρίως γιατί μέσα από αυτή την διαδικασία των θριάμβων και των διακρίσεων δεν έγιναν πιο σοφές, πιο διορατικές.
Οι ομάδες μας στα χρόνια της καθολικής τους επικράτησης εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα, στοχευμένα και με προγραμματισμό τις αδυναμίες των αντιπάλων. Αδυναμίες στις επιλογές προσώπων , τεχνικών επιτελείων, παραγόντων ακόμα και έλλειψης κινήτρων.
Την αδυναμία επίσης παραδοσιακών δυνάμεων να παραμείνουν ανταγωνιστικές. Οι ιταλικές ομάδες πχ χρόνο με τον χρόνο υποχωρούσαν αφήνοντας σαν τελευταία εκπρόσωπο τους σε φάιναλ φορ την Σιένα το μακρινό 2011!
Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση από ιταλικές ομάδες στην τελική φάση.
Οι ομάδες μας κραταιές οικονομικά, εκείνη την περίοδο, επένδυσαν σωστά
Στο αγωνιστικό κομμάτι επένδυσαν κυρίως στις δυνατότητες μιας ολόκληρης ελληνικής φουρνιάς.
Την καλύτερη ελληνική φουρνιά μετά το 1987!
Παίκτες αυτόφωτοι αγωνιστικά , παίκτες ηγέτες , δουλευταράδες , αθλητές πραγματικοί, η αγωνιστική τους βελτίωση και πρόοδος, προξενούσε εντύπωση και καταγράφονταν χρόνο με τον χρόνο στα παρκέ.
Σ’ αυτούς τους παίκτες έδωσαν εκτός από λεφτά, όραμα και κίνητρο να παραμείνουν στις ομάδες τους φτάνοντας μ’ αυτές ψηλά, τους μπόλιασαν με τον σπόρο του πρωταγωνιστή του νικητή, τους πλαισίωσαν επίσης με τους αρτιότερους και ικανότερους κόουτς.
Δεν είναι τυχαίο ότι με ελληνικούς κορμούς έφτασαν στα ρετιρέ , ούτε βέβαια ότι οι κορμοί στελεχώθηκαν από τους παίκτες αυτής της φουρνιάς.
Όπως φυσικά δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι μετά την αποστράτευση αυτών των παικτών ή όταν ο χρόνος γι’ αυτούς από σύμμαχός γίνεται εχθρός , ουσιαστικά ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση και για τις δυο ομάδες.
Αυτοί ήταν οι δυο βασικοί παράγοντες της επιτυχίας και της μακροημέρευσης.
Ότι πέτυχαν διάνα στους προπονητές και ότι κράτησαν τους έλληνες παίκτες στις ομάδες.
Τα λεφτά όμως κάποτε θα τελείωναν. Όπως τέλειωσαν…
Αμφότερες όμως την περίοδο της παντοδυναμίας τους δεν σκέφτηκαν την επόμενη μέρα. Καθρεφτίζονταν στην λάμψη των τροπαίων χωρίς να διακρίνουν τον ορίζοντα.
Δεν επικέντρωσαν στο ουσιώδες και στο αναμενόμενο. Ότι δηλαδή οι μεγάλοι νομοτελειακά κάποτε θα αντιδρούσαν πιο μεθοδικά και πιο οργανωμένα και πως όσους υποτίμησαν ως μπασκετικά μεγέθη κάποτε θα μεγάλωναν μέσα την διοργάνωση καταλαμβάνοντας τον ζωτικό χώρο που οι δικές μας ομάδες άφησαν ανεκμετάλλευτο.
Κι όλα αυτά βέβαια δεν έχουν να κάνουν μόνο με το αγωνιστικό μέρος.
Οι ομάδες μας δεν φρόντισαν να φτιάξουν ένα κοινό μέτωπο συμφερόντων για την μέρα που θα άλλαζαν οι ισορροπίες εις βάρος μας! Και τον λόγο τον γνωρίζουμε όλοι μας!
Ανεξάρτητα από τις ευρωπαϊκές προοπτικές και επιτυχίες οι ομάδες μας παρέμειναν ως νοοτροπία και χαρακτήρα ελληνοκεντρικές.
Βγήκαν από το χωρίο στην Ευρώπη αλλά το χωριό δεν το έβγαλαν ποτέ από μέσα τους.
Ουσιαστικά ο ένας ήθελε την καταστροφή του άλλου και οι χρονιές κρίνονταν ΑΠΟΛΥΤΑ πετυχημένες μόνο όταν συνοδευόταν από εγχώριο τίτλο!
Μ’ αυτά τα μυαλά τι μέτωπο να φτιάξεις. Ένα μέτωπο που θα πίεζε στην κατεύθυνση κεντρικής διαχείρισης τηλεοπτικών δικαιωμάτων μέτρο προς όφελος των ασθενέστερων οικονομικά ομάδων.
(Η κεντρική διαχείριση υπήρχε στην αρχική μορφή της διοργάνωσης όταν οι ελληνικές ομάδες ήταν τρείς. Μετά καταργήθηκε, δεν άνοιξε ούτε μύτη , ούτε υπήρξε αντίδραση από ελληνικής πλευράς. Η νοοτροπία που λέγαμε… Η κατάργηση της κεντρικής διαχείρισης ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησε στο ναυάγιο των ιταλικών ομάδων!)
Κοινό μέτωπο ώστε να περιοριστεί όσο το δυνατόν το άνοιγμα την ψαλίδας προς την μεριά των ισχυρών οικονομικά, ένα είδος σάλαρι καπ όπως στο ΝΒΑ!
Κοινό μέτωπο που θα λειτουργούσε ως μοχλός πίεσης για την συμμετοχή τρίτης ελληνικής ομάδας.
Νάχαμε να λέγαμε. Δύσκολα πράματα για έλληνες παράγοντες. Εδώ στην κατάσταση που βρίσκονται τώρα οι ομάδες μας , ουσιαστικά από ρόλο πρωταγωνιστή πέρασαν σ’ αυτόν του ρυθμιστή στην διοργάνωση και ο Παναθηναϊκός στην τελευταία συνάντηση των μετόχων ζήτησε την εξαίρεση του Ολυμπιακού! Δηλαδή προτιμά να κάνει ακόμα ένα ταξίδι από το να παίξει με τους ερυθρόλευκους!!!
Κοινό μέτωπο για τον καταμερισμό των εμβόλιμων αγωνιστικών. Κοινό μέτωπο όσον αφορά την στρατηγική και την φιλοσοφία των ομάδων μας μετά το κλείσιμο του κύκλου των θριάμβων.
Ότι από κοινού επεξεργάζονται την επόμενη μέρα ως περίοδο ανασυγκρότησης και επανεκκίνησης.
Ακόμα προσπαθούν να σερβίρουν στον κόσμο τους μεταγραφάρες με στόχο το φαιναλ φορ λες και ο κόσμος-κυρίως όσοι έχουν το μπάσκετ πρώτη προτίμηση- τρώνε κουτόχορτο!
Τώρα δυο πρώην κραταιές ΚΑΕ κοιτούν με το βλέμμα θολωμένο την γιγάντωση συλλόγων. Γιατί σύλλογος είναι η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα , η Φενέρ , η ΤΣΣΚΑ , η Μακάμπι, η Μπάγερν , η Βαλένθια , σύλλογος είναι και ο Ερυθρός Αστέρας αλλά και η Παρτιζάν που ετοιμάζεται να μπει!
Και όλοι αυτοί σιτίζονται από τον κοινό κορβανά του συλλόγου. Όσο για την Μπασκόνια και την Χίμκι έχουν τόσα χρήματα που εύκολα ταΐζουν και τους δυο δικούς μας.
Άντε πιάστε τους!!! Βάλτε τες κάτω και κάντε την σούμα. Εννέα κραταιοί σύλλογοι και δυο που το φυσάνε! Σύνολο ένδεκα ομάδες!!!
Οι δικές μας με τα μυαλά και την νοοτροπία που κουβαλούν, τώρα που στερέψαμε από λεφτά και έλληνες παίκτες, έχοντας αφήσει το χρόνο να κυλά μόνο για πανηγύρια, εύκολα μπορούν να τις κοιτούν και να αναρωτιούνται όχι από ποιητικό οίστρο αλλά από αφέλεια: « Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι»;
www.gazzetta.gr
Δημοσίευση σχολίου